Możliwość szlifowania stali nierdzewnych ściernicami z regularnego azotku boru (CBN) i zalecane parametry obróbki

Czy jest możliwość szlifowania stali nierdzewnych ściernicami z regularnego azotku boru (CBN) i jakie są zalecane parametry obróbki?

Stale nierdzewne można szlifować ściernicami z regularnego azotku boru, choć ekonomicznie może być to nieopłacalne. Regularny azotek boru (CBN) należy do grupy supertwardych materiał narzędziowych i znajduje zastosowanie do obróbki materiałów o wysokiej twardości, w przypadku, których umożliwia uzyskanie wysokich prędkości skrawania i dłuższy czas pomiędzy kolejnymi wymianami narzędzi spowodowany ich zużyciem. Narzędzia skrawające wykonane z regularnego azotku boru mogą być stosowane podczas skrawania lub szlifowania stali odpornych na korozje, chociaż są one stosowane głównie do obróbki stali szybkotnących, narzędziowych, stali do nawęglania i łożyskowych. Zazwyczaj narzędzia ścierne wykonane z CBN stosuje się do stali nierdzewnych, których twardość przekracza 55HRC.

Stosując zabieg szlifowania nigdy nie powinno się powodować chropowatości większej niż to konieczne dla uzyskania wymaganych własności. Szlifując powierzchnie stali należy stosować odpowiedniej jakości narzędzia szlifierskie, wolne od zanieczyszczeń cząstkami metalicznymi (żelaza). Nie należy stosować tarcz, które wcześniej zostały użyte do szlifowania stali niskostopowych. Unikać szlifowania, które doprowadzi do powstawania powierzchni, zbyt chropowatych. Po szlifowaniu zgrubnym z zastosowaniem tarczy o ziarnistości 40 - 60 należy zastosować szlifowanie drobnoziarniste, używając np. krążka lub pasa z większym grysem w celu uzyskania jakości powierzchni odpowiadającej grysowi 180 lub lepszej. Jeżeli wymagania dla jakości powierzchni są jeszcze bardziej surowe, należy po szlifowaniu zastosować polerowanie. Nie należy dopuścić do przegrzania powierzchni stali podczas szlifowania, stosując mniejszy nacisk. Parametry obróbki przy zastosowaniu ściernic z regularnego azotku boru należy, więc dobrać eksperymentalnie do uzyskania wymaganej chropowatości powierzchni pamiętając o wymienionych zasadach. Producenci materiałów ściernych również często podają konkretne zalecenia odnośnie stosowania ściernic do danych materiałów i zalecane prędkości szlifowania dla uzyskania optymalnych własności powierzchni po obróbce.

W procesie szlifowania tarczą ścierną typowe prędkości obwodowe zamykają się w granicach pomiędzy 20 a 80 m/s. Materiałem używanym na cząstki ścierne jest zazwyczaj korund (Al2O3), węglik krzemu (SiC) rzadziej stosuje się CBN lub diament. Do obróbki zgrubnej, takiej jak np. usunięcie zbędnych grubości po spawaniu, używa się tarcz o średnicach 100 do 200 mm, z wielkościami ziarna równymi 40 mesh. Zależnie od typu spoiwa prędkość obwodowa zmienia się od 25 do 60 m/s. Do operacji wykańczających (np. poziomowanie spawów) używa się pół sztywnych lub elastycznych dysków ściernych o średnicach 150 do 200 mm i wielkości ziarna pomiędzy 80 a 320 mesh, z prędkościami obwodowymi ok. 12 do 15 m/s. Nie bez znaczenia w procesie szlifowania są również warunki procesu - szlifowanie na sucho, na mokro. Generalnie podczas szlifowania na mokro prędkości szlifowania (25-50 m/s) są dwa razy większe niż podczas szlifowania na sucho (15-30 m/s).

 Literatura
[1]. P.J. Cunat, Working with stainless steel, Euro-Inox, 1998
[2]. Poradnik doboru ściernic diamentowych i borazonowych o spoiwie żywicznym, www.inter-diament.com.pl