Normy badania odporności korozyjnej prętów ze stali 1.4016

Według jakich norm (metody) badać odporność na korozję prętów ze stali 1.4016 (gat. wymagany przez odbiorcę wyrobów). Pręty są ciągnione i szlifowane, powierzchnia błyszcząca. Wykonuje się z nich wyroby mające styczność z artykułami spożywczymi (rozdrabnianie warzyw, mieszanie ciasta, miksowanie).

Zgodnie z normą PN-EN 10088-3 [1] produkty ze stali nierdzewnej podlegają obowiązkowej kontroli odbiorczej pod względem składu chemicznego oraz badaniom własności mechanicznych w próbie rozciągania w temperaturze pokojowej. Oprócz tego istnieją także badania uzgadniane podczas zamówienia – nieobowiązkowe, do których należy określenie odporności na korozję międzykrystaliczną stali. Badanie takie dotyczy wybranych gatunków stali nierdzewnych. Zgodnie z powyższą normą gatunek stali ferrytycznej 1.4016 musi być odporny na korozję międzykrystaliczną w stanie dostawy. Odporność na korozję międzykrystaliczną należy badać wg normy EN ISO 3651-2 [2]
W normie EN ISO 3651-2 podano metody oznaczania odporności na korozję międzykrystaliczną stali nierdzewnych (odpornych na korozję) ferrytycznych, austenitycznych i ferrytyczno-austenitycznych (duplex) w środowi¬skach zawierających kwas siarkowy. Określono trzy metody badań, a dla stali ferrytycznych zawierających 16-20% Cr i 0-1% Mo stosuje się metodę A: badanie w 16 % kwasie siarkowym(VI) i siarczanie(VI) miedzi(ll) (próba Monypenny'ego Straussa).
Badanie polega na zanurzeniu próbki w roztworze na określony czas, a następnie poddanie jej próbie zginania i obserwacji powstałych pęknięć. W celu ujawnienia występowania pęknięć spowodowanych korozją międzykrystaliczną bada się po zgięciu wypukłą powierzchnię próbki. Całkowita powierzchnia badanej próbki powinna wynosić od 15 cm2 do 35 cm2. Próbki do badań pobiera się z wyrobów, jak określono w normie wyrobu. Po badaniu korozyjnym próbki powinny być zginane pod kątem co najmniej 90° na trzpieniu, którego promień nie jest większy od grubości próbki do badań. 
Detekcję pęknięć należy wykonać na zgiętej próbce do badań przy niewielkim powiększeniu (około 10x). Nie zaleca się uwzględniania pęknięć przy krawędzi próbki, a także brania pod uwagę obecności śladów (linii) odkształcenia, zmarszczeń lub efektu „skórki pomarańczowej", gdy na powierzchni brak jest pęknięć lub szczelin. Jeżeli istnieje wątpliwość czy pęknięcie jest wynikiem korozji międzykrystalicznej to próbę zginania należy wykonać na drugiej próbce do badań przygotowanej w taki sam sposób, lecz bez poddawania jej oddziaływaniu roztworu korozyjnego. Porównanie obu próbek umożliwi ustalenie, czy obserwowane na skorodowanej próbce pęknięcia są wynikiem korozji międzykrystalicznej.

Literatura
[1]. PN-EN 10088-3:2007, Stale odporne na korozję, Warunki techniczne dostawy półwyrobów, prętów, walcówki, drutu, kształtowników i wyrobów o powierzchni jasnej ze stali nierdzewnych ogólnego przeznaczenia.
[2]. PN-EN ISO 3651-2:2004, Oznaczanie odporności na korozję międzykrystaliczną stali odpornych na korozję, Stale odporne na korozję ferrytyczne, austenityczne i ferrytyczno-austenityczne (duplex), Badanie korozyjne w środowisku zawierającym kwas siarkowy(VI).